اسرائیل رسماً در سال 1948 میلادی تاسیس شد. دوره تاریخی قبل از تاسیس آن به تلاش‌های آرمانی یهودیان به علیا (بازگشت به سرزمین‌های مقدس) برمی‌گردد که در جهت بازگشتن اقوام یهودی به سرزمین اسرائیل انجام گرفته‌است. این اقوام از حدود 2000 سال پیش، از قسمت‌هایی از این سرزمین رانده شدند، هم‌واره تلاش‌هایی را برای بازگشتن به این منطقه انجام داده‌اند. اوج این تلاش‌ها در 2 سده اخیر و با شکل گیری جنبش صهیونیسم منجر به تاسیس کشور اسرائیل شد. در سال 1947 نیروهای انگلیس که فلسطین را به اشغال خود درآورده بودند خود را از مناسبات کنار کشیدند. برحسب طرح تقسیم ارائه شده توسط سازمان ملل قرار بر این بود که این منطقه بین اعراب و یهودیان به طور مساوی تقسیم شود و بیت المقدس(اورشلیم) نیز محدوده تحت نظارت سازمان ملل قرار گیرد تا از ایجاد برخورد جلوگیری شود. اعراب با تشکیل حاکمیتی یهودی به هر نحو، مخالف بودند و مخالفت خود را اعلام کردند. در 14 می 1948، چند ساعت پیش از پایان حاکمیت انگلیس بر فلسطین، تشکیل رژیم اسرائیل اعلام شد. در سال 1948 م. با اشغال قسمت اعظمی از فلسطین در محل باستانی کشور پادشاهی مکابیز، دولت اسرائیل در آسیای غربی در مشرق مدیترانه تشکیل شد. مساحت آن 21000 کیلومتر مربع و جمعیت آن 3690000 نفر است. پایتخت آن شهر تل آویو و شهرهای عمده آن اورشلیم و حیفا (بندر مهم) است. طبق قانون کنِسِت بنا بوده است برخلاف طرح تقسیم ارائه شده توسط سازمان ملل، پایتخت این کشور به اورشلیم منتقل شود و سفارتخانه های خارجی نیز به آنجا برود، اما تاکنون فقط ایالات متحده آمریکا این تصمیم را به رسمیت شناخته است و مرکز نمایندگی اصلی خود را به اورشلیم منتقل کرده است و عملا هنوز تل آویو پایتخت است. هرچند در منابع رسمی دولت اسرائیل، اورشلیم به عنوان پایتخت معرفی می شود و تل آویو تنها یک شهر مهم به شمار می آید. در پی تاسیس رژیم اسرائیل، ارتش های مصر، سوریه، اردن، لبنان و عراق به یکدیگر ملحق شدند و جنگ مشترکی را علیه اسرائیل به راه انداختند و به این ترتیب مرحله دوم از جنگ های اعراب و اسرائیل آغاز شد. پیشروی لبنان، عراق و سوریه از شمال تقریبا در نزدیکی مرز متوقف شد. حمله اردنی ها از شرق باعث تصرف شرق اورشلیم و محاصره بخش غربی آن توسط ارتش این کشور شد. اگرچه هاگانا موفق شد جلوی پیشروی آنها را بگیرد و در جبهه جنوبی نیز نیروهای ایرگون موفق به عقب راندن نیروهای مصری شدند. سازمان ملل در ابتدای ژوئن آتش بسی را برقرار کرد و در طول مدت همین آتش بس نیروی های رزمی اسرائیل شکل گرفتند. پس از چند ماه جنگ مجدد، آتش بس دیگری در سال 1949 شکل گرفت و مرزهای اولیه ای موسوم به خط سبز تعیین شد. به این ترتیب اسرائیل توانست 26درصد دیگر از منطقه غرب رودخانه اردن را تصرف کند. اردن نیز بخش هایی از جمله کوهستان های وسیع جودیا و سمیرا را در اختیار گرفت که کرانه باختری نامیده شد. مصر نیز کنترل ناحیه باریکی از ساحل مدیترانه را در اختیار گرفته که با نام نوار غزه شناخته می شود. طی جنگ، دیوید بن گوریون که اولین نخست وزیر کشور تازه تاسیس اسرائیل شده بود سعی در انحلال شاخه نظامی هاگانا و گروه های ایرگان و لهی(Lehi) و ادغام آنها در ارتش کرد. این دو گروه شاخه های تروری مخفی تشکیل داده بودند و مسوول قتل یک دیپلمات سوئدی بودند. پس از آن جمعیت زیادی از اعراب از سرزمین های به اشغال درآمده یهودی رانده شدند. تعداد این آورگان بین 600 تا 900 هزار نفر تخمین زده می شود و رقم رسمی سازمان ملل در این رابطه 711 هزار نفر است و تا به امروز نیز برخلاف نظر جامعه بین الملل و قطعنامه های متعدد سازمان ملل اجازه بازگشت به آنان داده نشده است. در طول یک سال پس از اعلان استقلال اسرائیل بازماندگان هولوکاست و یهودیان رانده شده از کشورهای عربی به این کشور مهاجرت کردند و در طول یک سال جمعیت این کشور بیش از 600 هزار نفر افزایش یافت.